بازگشت
خانم عایشه (برلاس) در دوخت یک پیراهن به هفت کلیو وزن
امان معاشر امان معاشر

 

قراق دوزی از تکه در بین ملیتهای مختلف افغانستان از قدیم ها مرسوم و مروج  است.  که خانمهای خانه نقش  و ساخت تکه ها را به رنگهای مختلف از آنها با هم آمیخته از آن برای پوش لیاف، (کورپه) بغجامه، (بستره بوش)،چمیلغ (پرده خانه عروس )،پوش بالشت وسر تختی  میساختند.  داشتن اجناس قراق نمادی در سطح ذوق و زیبایی پسندیی یک خانواده و خانم با کرکتر و بادرک به حساب می آمد.

این رسم پسندیده در خاندان پادشاهان سلف چون  غزنویان،غوریان، خوارزمشاهیان و تیموریان زیاد رواج داشت و امروز در نقاط مختلف جهان یکی از مصروفیت های خوب برای زنان به حساب می آید و به مثابه  آثار عتیقه و با ارزش قدیمی در اکثر موزیم های دنیا بخاطر نمادی از فرهنگ مردم و تماشای جهان و درک از رسوم و عنعنات گذشته  ما که بر آن آشنای ندارند گذاشته میشود.

  در بازار های اروپا و امریکا و کانادا مغازه های مخصوص فروش  قراق دوزی و دست بافی (قالین بافی)بخصوص قالین مور که فقط در محیط ما بافته میشود ،موجود است و استعداد و ذوق زنان وطن ما را تبارز میدهد، گذاشته میشود و حتی مردم شرق و غرب از کشور ما این دست دوز ها و دست بافی ها را به قیمت گزاف می خرند و به کشور های خود تحفه گرانبها می آورند و موزیم ها نیز در تلاش اند که این آثار با ارزش را بدست آورند و در موزیم های خویش حفظ و نگاه دارند و به استعداد مردم ما آشنا شوند.

هفته گذشته برنامه پر بیننده راه ابریشم به گردانندگی خانم فوزیه ارال حبیبی در رابطه به قراق دوزی و استعداد زنان افغانستان توضیحات لازم داد که در آن  زحمات خانم عایشه بدخشانی که در شهر ترانتو کانادا زندگی دارد در مدت هفت سال از 645 نوع تکه از رنگهای مختلف النوع  و رنگارنگ که  3450 قسمت را نشان میدهد وبه   هفت کلیو گرام وزن دارد، یک پیراهن زیبا برای دختر خویش خیاطی و هدیه نموده است.به امید انکه خانم عایشه  بتواند نام خود را در كتاب ركوردهاي گينس به عنوان پر حوصله و انرژی ترین خانم خیاط جهان به ثبت رساند

خانم فوزیه ارال یاد آور گردید که این موضوع ازعایشه برلاس استفسار گردد :اینکه چه انگیزه و عامل سبب گردیده که خانم عایشه به این کار دشوار مبادرت میورزند؟ جواب آنرا از خانم عایشه شنیده در شماره های آینده به نشر خواهیم رسانید.

امان معاشر،خبرنگار نشریه زن

خانم عایشه با ارتباط تلفون چنین جواب دادند:

برای آنکه طرف شناخت مردم قرار بگیرم یاد آور میشوم که اصلآ خانواده و جای زندگی من منطقه ارلاس و بر لاس بدخشان است که ابولمهانی بیدل نیز از آن منطقه و افتخار هموطنی با آنرا دارم و سالهای که جنگ و رنج سراپای افغانستان را فرا گرفت ،ناگذیر به هجرت و به ورطه رنج و عذاب به تاجکستان شدیم و به وسیله ملل متحد به کشور کانادا ایالت انتریو انتقال داده شدیم برای آنکه در آنجا همه زنان افغانستان با هم آشنا شویم گارگاهی را در خانه خویش  ایجاد و از پارچه های مختلف لباسی آماده نموده ام  که کلتور ما را نشان میدهد و نشاندهنده این است که ما با وحدت و جمع شدن دور همدیکر مثل همین لباس میتوانیم که وحدت را بوجود بیاوریم وتن واحد شویم و کشور خود رابا وحدت آهنین چون همین پارچه  به صورت رنکارنگ بسازیم و رنگ آمیزی نماییم و سلیقه و ذوق و خویش رابه مثابه ی نمونه به محیط و سراسر جهان تبارز دهیم .


March 6th, 2013


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
مسايل اجتماعي